Λίστα αντικειμένων
Υπάρχουν περιστατικά που και τα δυο μάτια των ασθενών πάσχουν από καταρράκτη και απαιτούν χειρουργική αποκατάσταση. Ενδείκνυται η αντιμετώπιση σε μια χειρουργική συνεδρία και των δύο οφθαλμών ή προτιμούμε να χειρουργεί ξεχωριστά το κάθε μάτι. Με τα πλεονιεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κάθε προσέγγισης θα ασχοληθούμε στη σημερινή μας δημοσίευση.
Γενικά ο καταρράκτης, δηλαδή η θόλωση του κρυσταλλοειδούς φακού του οφθαλμού, σχετίζεται άμεσα με την ηλικία. Έτσι, το πιο συνηθισμένο είναι να έχουν καταρράκτη και οι δύο οφθαλμοί ενός ηλικιωμένου ασθενούς με θολή όραση, ακόμα και αν κάποιες φορές η ωριμότητα του καταρράκτη των δυο οφθαλμών διαφέρει. Τίθεται λοιπόν πολύ συχνά από τους ασθενείς η ερώτηση, αν είναι εφικτό σε μια χειρουργική συνεδρία να χειρουργηθούν και οι δύο οφθαλμοί. Το αυτονόητο πλεονέκτημα στην περίπτωση αυτή είναι ότι για τον ασθενή η ταλαιπωρία είναι πολύ μικρότερη. Μια φορά πρέπει να περάσει το άγχος μιας επέμβασης, μια φορά να λάβει αναισθησία, μια φορά να ακολουθήσει το σύνολο των “επιβαρυντικών” ενεργειών, που συνεπάγονται μια επέμβαση καταρράκτη: τη χορήγηση αντιβιοτικών σταγόνων για κάποιες εβδομάδες μετεγχειρητικά, τα δρομολόγια προς τον οφθαλμίατρο για το χειρουργείο και τους μετεγχειρητικούς ελέγχους, την αποχή από συγκεκριμένες δραστηριότητες, που μπορεί να επιβαρύνουν τους προσφάτως χειρουργημένους οφθαλμούς (εργασία, λούσιμο, χειρωνακτικές εργασίες κτλ.). Αλλά και από άποψη κόστους, έχει μελετηθεί και επιβεβαιωθεί από υπολογισμούς σε έρευνες, ότι το συνολικό χειρουργικό κόστος είναι χαμηλότερο, αν συνοπολογισθούν όλα τα επιμέρους έξοδα.
Από την άλλη πλευρά, το ταυτόχρονο χειρουργείο καταρράκτη και στα δύο μάτια έχει και κάποια μειονεκτήματα, που συνηγορούν υπέρ της συνηθέστερης τακτικής να χειρουργούνται ξεχωριστά τα δύο μάτια. Καταρχάς, όπως και σε κάθε χειρουργείο, έτσι και στην επέμβαση καταρράκτη μπορεί να υπάρξουν κάποιες επιπλοκές, όπως πχ η μόλυνση (ενδοφθαλμίτιδα) ή το κυστεοειδές οίδημα ωχράς. Αν όμως το χειρουργείο γίνει ξεχωριστά, τότε αφενός αυτές θα συμβούν στο ένα και όχι και στα δύο μάτια, αφετέρου, γνωρίζοντας στο δεύτερο χειρουργείο τι συνέβη στο πρώτο μάτι μπορούμε να λάβουμε διάφορα επιπρόσθετα προληπτικά μέτρια (πχ προεγχειρητική αντιφλεγμονώδης αγωγή). Κατά δεύτερον, υπάρχει πάντα μια πιθανότητα το μετεγχειρητικό διαθλαστικό αποτέλεσμα να μας έχει κάποια δυσάρεστη έκπληξη. Συγκεκριμένα, όσο ακριβή και να είναι πλέον τα μηχανήματα βιομετρίας, που μας βοηθούν να υπολογίσουμε με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια τι βαθμού ενδοφακό θα επιλέξουμε για να πετύχουμε τους επιθυμητούς βαθμούς μυωπίας μετά το χειρουργείο, υπάρχει πιθανότητα περίπου 5% να προκύψει κάποια αστοχία. Κάνοντας τα χειρουργεία σε δύο συνεδρίες, η διαθλαστική έκπληξη αφενός θα γίνει μόνο στο ένα μάτι και αφετέρου λαμβάνοντάς την υπόψιν, αποφεύγουμε με ειδικούς υπολογισμούς να προκύψει και στο άλλο μάτι.
Συμπερασματικά και η επέμβαση και στα δύο μάτια μαζί και η επέμβαση ξεχωριστά των δύο οφθαλμών έχει τόσο προτερήματα όσο και αδυναμίες. Για την ώρα συνηθίζουμε να μην χειρουργούμε ταυτόχρονα και τα δύο μάτια, με εξαίρεση ειδικές περιπτώσεις δυσκολίας δύο συνεδριών, όπως πχ η μεγάλη χιλιομετρική απόσταση του ασθενούς από τη χειρουργική κλινική, η αδυναμία να υποβληθεί σε διπλή αναισθησία κτλ.
